Tweede Kamerverkiezingen 2023

Wel of niet stemmen?

---

Op 3 maart 1999 was ik net aan drie dagen 18 jaar oud toen ik voor het eerst mocht stemmen. Dat was voor de Provinciale Staten en nog datzelfde jaar toog ik op 10 juni wederom naar de stembus om mijn stem uit te brengen voor het Europees Parlement.

Ik vond dat nogal wat. Met een zekere trots stapte ik één der gymzalen in Rotterdam-Overschie binnen om met een rood potlood een vakje in te kleuren en de door mij specifiek uitgekozen persoon en partij mijn stem te geven. Dat deed ik niet op basis van al te populistische argumenten, ook deze voor mij eerste verkiezingen las ik de programma’s, de ideeën, de opties tot samenwerking met anderen, etc. Dat heb ik daarna altijd gedaan, de mediagenieke naar voren geschoven populistische poppetjes boeien me niet perse, ik wil vooral weten wat de beweging achter de poppetjes inhoudt.

De eerste keer dat ik mocht stemmen om de poppetjes in de Tweede Kamer was op 15 mei 2002. Anderhalve week na de weerzinwekkende politieke moord op Pim Fortuyn.

Mogen en kunnen stemmen is een zwaarbevochten grondrecht en heeft de democratische samenleving gebracht tot waar en wat het nu is. (of, tot voor 15 maart 2020 was, maar daarover verder in dit epistel meer) Het is vooralsnog ook de enige regeringsvorm waar het volk, de burger, een zekere mate van zeggenschap heeft en dat maakt wat mij betreft de vrije (kapitalistische) democratische staatsvorm nog altijd de beste in zijn soort. En ik was dan ook altijd van mening dat stemmen bijna een plicht zou moeten zijn. Nu ben ik tegen elke vorm van overheidsdrang - en dwang, dus een stemplicht zou ik altijd hebben afgekeurd, maar moreel gezien vind ik dat een inwoner van een democratische rechtsstaat altijd zou moeten stemmen. Ik heb dan ook nog nooit een verkiezing gemist, nog nooit niet mijn stem uitgebracht, of, nou ja, correctie… er is ooit een stem van mij verloren gegaan vanwege een foutje met een machtiging. (sorry jongens en meisjes, ik weet dat jullie meelezen, mijn machtigingsformulier was niet goed ingevuld, helaas voor GeenPeil)

Hoe dan ook, plichtsgetrouw ben ik altijd gaan stemmen.

Wist u trouwens dat de verkiezingsuitslag van afgelopen 15 maart nog niet online staat? Vanwege een technische storing, zo valt te lezen op data.overheid.nl. Nu is algemeen bekend dat openheid, transparantie en IT weinig prioriteit hebben in dit ooit zo gave land, maar een storing die al 8 maanden duurt?! Hoe dan?!

Door een technische storing zijn de uitslagen van de Provinciale Staten- en waterschapsverkiezingen van 15 maart 2023 nog niet gepubliceerd op de databank. 

Enfin, 22 november 2023, er zijn Tweede Kamerverkiezingen en nog nooit heb ik zelfs maar overwogen om niet te stemmen. Tot nu. Want ik ben nog nooit zo teleurgesteld in de poppetjes die wij als volk aan het roer zetten om onze samenleving een beetje in goede banen te leiden en nog nooit ben ik zo teleurgesteld in de samenleving an sich.

Dat is niet iets van gister. Maar ook niet van heel lang geleden. In de 24 jaar na de eerste keer dat ik mocht stemmen en ik die trots voelde van het op de meest basale, maar o zo belangrijke manier participeren in de samenleving, is er heel veel gebeurd. Maar in die eerste twee decennia heb ik nooit maar overwogen mijn stembiljet weg te gooien en thuis te blijven.

Echter, de laatste vier jaar zijn van zo een bizarre intensiteit geweest, waarbij zowel de politiek als de samenleving, of de maatschappij zo je wilt, me zo zijn gaan tegenstaan, die mij en met mij velen, zo in de kou hebben gezet én nog altijd laten staan, dat ik geen behoefte heb te gaan stemmen, geen enkele fiducie heb in een sprong voorwaarts, naar beter. Het zijn de drie grootste crisis’ van deze jaren die mij van een rationele optimist en participerend lid van de samenleving tot een pessimistische alsook realistische outsider hebben gemaakt. Die crisis’? De coronacrisis, de Oekraïne-crisis en de meest recente, de oorlog tussen de islamofascistische beesten van Hamas en hun useful idiots (hoi Aboutaleb, ouwe salafistische lafbek) en het vrije, democratische Israël (ja, rustig maar, ook op Israël valt genoeg aan te merken - leestip en dan vooral de laatste alinea). Er waren nog talloze andere crisis’, maar deze voornoemde drie steken er voor mij met kop en schouders bovenuit.

Mijn grootste afweging is dus niet op welk poppetje ik ga stemmen, mijn grootste afweging is die van überhaupt wel of niet gaan.

Het is 15 maart 2020 en ik lees een binnenkomende app.

‘We moeten de zaak ontruimen, om 18:00 uur moet iedereen buiten staan.’

Vaak weet je bij historische momenten nog precies waar je was en wat je aan het doen was. Zo zat ik bij de aanslagen van 11 september 2001 in de auto, met mijn toenmalige vriendin. We stonden voor een verkeerslicht toen we op de radio hoorden dat er een tweede vliegtuig het WTC was ingevlogen. ‘Dat wordt oorlog,’ was mijn eerste reactie.

Het moment dat Harmen Siezen de eerste berichten over de moordaanslag op Pim Fortuyn de Nederlandse huiskamers binnen slingerde kan ik me ook nog als de dag van gister herinneren.

“Dames en heren, volgens onbevestigde berichten is Pim Fortuyn neergestoken.”

We zaten te eten, het zesuurjournaal was net afgelopen en bij het afronden kreeg Siezen vanuit de regie deze onheilstijding door. Die later werd gecorrigeerd en aangevuld toen duidelijk werd dat Fortuyn was doodgeschoten. Niet eerder was ik direct fysiek onpasselijk geworden van een nieuwsbericht. Kotsmisselijk was ik, mijn eten heb ik uiteraard laten staan.

De directe sluiting op 15 maart 2020 van de horeca en alle andere gelegenheden waar veel mensen samenkomen, zie ik ook als een van die historische momenten. Minder bloederig, maar niet minder indrukwekkend. En het is een bepalend moment gebleken waarop onze samenleving onherstelbaar en onherkenbaar veranderd is. Geen mens kon toen bevroeden waar we een jaar later zouden staan.

Waar ik was op het moment dat ik het appje kreeg? Ja, dat is wel apart… want dat weet ik dus niet meer. Nine-eleven en de moord op Fortuyn hebben mijn leven danig beïnvloed, maar niet zo intens en alomvattend als de weg die ik vanaf 15 maart 2020 ben ingeslagen.

Uit: R.I.P. Tjeerd Langstraat, 2021

De vaste lezer weet dat ik sinds 2020 ook richting de bergen ben vertrokken en ik enkel nog naar Nederland kom omdat mijn lief - de Mooie Rooie, de Muze - hier woont en werkt, omdat zij een pracht van een maatschappelijke en wetenschappelijke carrière heeft. En het is daarom dat ik mij toch nog druk maak om alles wat er gebeurde, wat er gaande is en wat er gebeuren gaat. Daarnaast wonen mijn ouders, broertjes, zusje, neefjes, nichtjes en goede vrienden en hun kinderen ook nog altijd in Nederland, en ik gun ze een mooie toekomst, een veilig land, welvaart en geluk.

Dus, lieve lezers, ik heb mijn ouweheer gemachtigd om mijn stem uit te brengen. Ik heb een poppetje doorgegeven en dus ook een partij. Tóch weer stemmen. Met de moed der wanhoop, dat wel. En ik zal hier niet oproepen hetzelfde te doen, of je een richting op te sturen, want die moed der wanhoop gaat gepaard met een soort melancholisch schouderophalen. Zie maar wat je doet. Of niet doet. Veel nut heeft het toch niet. Het is ook voor het eerst dat ik geen programma heb gelezen, geen “debat” heb gekeken, geen interview heb gelezen, geen gesprek heb gehoord. Ze praten allemaal met meel in de mond en dat we zoveel, teveel! macht en vertrouwen blijven leggen bij en in politici blijft voor mij nog altijd een wonderlijk fenomeen. De verbazing over hun leugens, machtsmisbruik, gebrek aan transparantie en meer van zulks ook.

Enige tip die ik je dan wel wil meegeven, is: stem met je hart. Vanuit je gevoel dus, om het wat minder klef te maken. Laat je onderbuik vooral gelden, want die onderbuik is vaak een betere raadgever dan je zogenaamde ratio.

Tabee en de kost!

(PS 1: als je de 22e een programma wil zien over de poppenkast die verkiezingen heet, kijk dan bij de blagen van GeenStijl!)

(PS 2: reserveer mijn nieuwe boek!)

In ander nieuws: heb jij mijn nieuwe boek Yasmina al gereserveerd?

Liever met iDeal betalen? Dat kan! Klik hier, subscribe en krijg automatisch het jaarabonnement met 17% korting en ontvang als eerste (exclusieve) content.

Eenmalig doneren kan hier of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts onder vermelding van je mailadres. (en natuurlijk krijg je dan ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content)

En eenmalig doneren via Stripe kan ook. Dan kan hier. (en natuurlijk krijg je dan ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content)