Stilgevallen leven
Een proost op de vergankelijkheid
‘Hoe gaat het, Emile?’
Grommend hijst Emile zich op de oncomfortabele barkruk. De geur van verschaald bier hangt in de ruimte, schraal licht baant zich een weg door de nicotinegele vitrage, en de krassen, de vegen en de butsen tonen de stilzwijgende verhalen van tientallen jaren toogpraat van honderden, zo niet duizenden, passanten en vaste gasten. Buiten raast een lentestorm, waarbij de wind tegen de muren slaat, de regen op de klinkers klettert en de oude kroeg in al zijn voegen kraakt.
‘Och, Harrie,’ verzucht Emile, ‘alles om me heen lijkt stil te staan.’ Regendruppels sijpelen uit de weinige haren die hij nog heeft, op de bar, waar Harrie de barman Emile een fluitje en een jonge klare voorzet.
‘Stilstand is achteruitgang, dat weet je toch, Emile?’
‘Och, Harrie, een stilgevallen leven is als een auto met panne, krakend in al zijn voegen, terwijl het verkeer achteloos doorraast en hem links en rechts inhaalt. En terwijl je met de voet op het gaspedaal en de pook in de eerste versnelling een loeiende duizend toeren draait, laat je de koppeling niet opkomen. Je zit gevangen in een razende wereld waarin het lijkt alsof je meelift, maar in feite sta je stil en produceer je slechts herrie. Dan rest er enkel nog een grondige revisie: vanuit stilstand de voet van het pedaal, de auto in z’n vrij, om dan ooit voorzichtig, wanneer de dag daar is, weer eens naar de eerste versnelling te schakelen en vanuit stilstand langzaamaan opnieuw te gaan rijden, op weg naar een nieuwe dag.’
‘Weer een dag dichter bij de dood, Emile.’
‘Och Harrie, stilstaand op weg naar het einde. Hoe ironisch. Hoe vooruitgang toch vooral de achteruitgang in de hand werkt.’
‘Laten we proosten, Emile.’
‘Santé, Harrie. Op het leven, dat net zo vergankelijk is als alle dagen op weg naar het onvermijdelijke einde.’
Kroegpraat, een doorlopende serie korte verhalen met een licht melancholische ondertoon, een vleugje weemoed en een snufje kleinburgerlijk leed, uit het alledaagse leven gegrepen.
Lezers over Tossa:
Prachtige roman waarin de schrijver je aan de hand van twee verhaallijnen meeneemt in de tegenstrijdige realiteit die balanceert rondom het motto viva la vida. Mooi en soms zeer herkenbaar geschreven en leest lekker weg. Echt een aanrader om heerlijk bij te ontspannen. ~ Nino ★★★★★
Niet in één adem uitgelezen, daar is het te intens voor. Herkenbaar omdat het alles heeft waar je in het leven mee te maken hebt. Liefde, vriendschap en de dood. Dit alles bij elkaar maakt dit boek het meer dan de moeite waard om te lezen. ~ Karin ★★★★★
De eerder verschenen boeken van Tjeerd heb ik ook allemaal gelezen en ik vind echt dat hij en zijn oeuvre te weinig eer krijgen. Tossa pakt je, neemt je mee en ontroert je. Ik ben zelf nog nooit in Tossa de Mar geweest, maar na het lezen van dit boek heb je echt het idee dat je net terug komt van een reis naar Tossa. De sfeer, de spanning, de toeristische deken die over het stadje ligt. Tjeerd weet het levendig te vertellen, zo levendig dat je Tossa de Mar hoort, voelt en proeft. Vanaf de bank.
De scènes die zich in de bergen afspelen komen mij persoonlijk wel weer bekend voor, Tjeerd weet de emotie die ik in de bergen ervaar te vatten in woorden. In iets tastbaars. ~ Evelien ★★★★★
