Moe
Ben even mijn shine zoeken, brb.
Als ik in Nederland bij de Mooie Rooie ben en ’s morgens naar beneden loop, word ik steevast begroet door een enthousiaste Brammie die de longen uit zijn kleine lijfje mauwt. Staand op het aanrecht, met een pootje op de gesloten keukendeur kijkt hij de gang in, vol levensvreugd en energie. Zijn stem gaat omhoog als hij je ziet en wanneer je de deur opendoet, springt hij van het aanrecht en verliest hij je de rest van de dag geen moment meer uit het oog.
“De dag gaat weer beginnen, leven, spelen, kom nou naar beneden, mens!”
Achter de keukendeur staat Abel dan ook al klaar, met zijn 12 levensjaren achter de rug wat stiller, wat schorder ook – poliepje op zijn stembanden – maar ook hij komt je in al zijn pure eenvoud begroeten.
Tuurlijk, ze willen ook gewoon een knuffel, een aai en een bak vis, maar het mooie van naaktkatten is dat ze een stuk socialer zijn dan normale katten. Men zegt dat ze qua gedrag een mix zijn van een hond, een aap en een kat en qua kenmerken heb je bij die eerste twee dan ook echt hele loyale, leuke beestjes.
Terwijl ik dit schrijf, ben ik in Mallnitz en ligt Millie naast me te farten. De geur is niet te harden, maar goed, je duldt het gewoon maar, hè.
Met Millie is het hetzelfde als met de katjes. Wanneer ze me ziet, komt ze op me afgerend, draait rondjes om mijn benen, springt tegen me op en laat zonder enige gêne blijken dat ze me lief vindt, ze blij is me te zien, dat het leven fantastisch is en dat ze zin heeft het bos in te gaan om achter dennenappels aan te rennen.
Wat ik maar zeggen wil, ik vind het prachtig hoe ongedwongen blij deze diertjes in het leven staan. Vrolijk, blij, geen poespas, geen boosheid – al wil Abeltje nog weleens naar Brammie blazen als die weer iets te ruw met hem wil spelen. Het is pure levensvreugd en ik ben er op een gezonde manier jaloers op.
Daarentegen zorgen ze allemaal voor de aanmaak van geluksstofjes. Met Abel kan ik uren achtereen knuffelen, met Brammie kan ik uren met speelgoedmuisjes in de weer zijn en met Millie banjer ik dagen door de bossen en de bergen.
Ze zijn mijn remedie tegen de somberheid, tegen de boosheid. Ze vormen mijn natuurlijke medicijn en zijn de relativerende factoren in de dagelijkse ratrace die me steeds zwaarder valt.
Mijn gezondheid heeft de laatste ruim drie jaar hevig te lijden gehad onder alles wat er is gebeurd, wat er gaande is en wat nog komen gaat, met name als je het hebt over het rampzalige, draconische coronabeleid.
Maar niet alleen dat, tel daarbij op alle crisis’ (meervoud) die dit kabinet heeft veroorzaakt, met in hun kielzog de coalitielaven, de zelden kritisch controlerende media en zij die je lachend voor zeven gulden vijftig bij Hugo de Jonge aan zouden geven omdat je geen prikje hebt genomen.
En met gezondheid gaat het dan vooral om mijn mentale gestel en mijn levensvreugd. Van de week zag ik weer een tranentrekker voorbij komen op Instagram, maar tranentrekkers zijn er om op je emotie in te spelen, om de overeenkomsten die je ziet te benadrukken en om de herkenbaarheid van die ander je het gevoel te geven dat je niet alleen bent.
Want ik voel me alleen. Ongezien. Ongehoord.
I used to be so fucking happy, I used to be happy
I used to be so pure hearted
That all changed and I became quiet unhappy all the fucking time
I don’t want to socialize
I’m tired of giving my fucking all and never being enough
I’m tired of changing for people who don’t even fucking recognize my change
I’m tired of crying myself to sleep at night and waking up in the morning and not even fucking recognizing myself
I’m just tired
I’m fucking tired
The fucking sad truth is I don’t like who I am
There’s fucking nothing good about me anymore
I’m sick of wasting my time
I’m fucking wore out
I want to stay in bed all day and sleep to block out reality
You know, I envy people that are happy
I wish I was someone else, I wish I was happy
I’ve got a short attention span, I zone out a lot
I used to wanna go out all the fucking time but now all I wanna do is stay home, locked up in my room sleeping
I’m starting to fucking hate myself
I overthink everything, every fucking thing and this smile I put on is so fucking fake
Nothing feels the fucking same and never will
I don’t know what to do or how to express myself
I’m starting to lose my connection with everyone
Deep down inside I am slowly fucking giving up
My sparks are gone, my spark is fucking gone
“Je bent je shine een beetje kwijt.” ~ de Mooie Rooie
Om af te sluiten een citaat uit een column van Ebru, die één-op-één op mij slaat en tevens dient ter inspiratie en motivatie.
De eindigheid van het leven is pijnlijk duidelijk geworden. Pluk de dag, morgen kan het voorbij zijn.
Ik heb een voornemen voor dit levensjaar, eentje die ik niet normaal moeilijk vind: gezond worden. Sinds het coronabeleid gaat álles moeizaam. Mijn energieniveau is laag, mijn levensvreugde niet veel hoger, gelatenheid in plaats van gezelligheid lijkt het motto.
Dat móet anders, al was het alleen al omdat het fijn is om gezond te zijn, dat het gezond is om onder de mensen te zijn. Het coronabeleid heeft meer kapot gemaakt dan het aantal doden waar alles om draaide. Het is tijd om dat coronabeleid achter ons te laten – en ja, ik tel de dagen dat de bedenkers en uitvoerders van het coronabeleid gestraft zullen worden.
Voor nu is het tijd om te leven.
Social media
Om te beginnen heb ik stante pede Facebook en Twitter gedeactiveerd. Vooral Twitter valt me ergens zwaar, anderzijds krijg ik teveel ellende mee en ik trek dat gewoon niet meer. Het was een fantastisch platform, ik heb er mooie mensen leren kennen en ik hoop dat ik velen daarvan nog zal zien of spreken, maar dan in het echte leven. Meer woorden maak ik er niet aan vuil. Facebook en Twitter, einde van een persoonlijk tijdperk. Nu heb ik alleen nog Instagram en daar beperk ik mij enkel tot het delen van mooie beelden van bergtaferelen, dieren, flora en fauna en wat functioneel naakt. Dat geeft een boel meer goede energie.
Het is tijd om weer te gaan leven.
Zin in een beetje meer inzicht in mijn brein en over hoe ik de laatste tijd heb beleefd? Dan kan ik je R.I.P. aanraden, hier te bestellen voor slechts een tientje.
Abonneren
Wil je meer van dit soort Brainfarts lezen? En denk je “ik gun die gozer wel een paar eurootjes zodat hij zijn schrijfsels blijft delen”. Dan kun je betalend lid worden en voorzie je mij van een beetje schrijvend bestaansrecht!
Subscribe hieronder, kies voor een maandabonnement, jaarabonnement (17% korting!) of sponsorship en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Eenmalig doneren kan hier of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts. (en natuurlijk krijg je dan ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content)
Mijn dank is groot en oneindig!
Alleen jij kan het terugpakken. Go for it!
Zolang je 'm maar vindt 🤞🏻