Het einde, een nieuw begin
Tranentrekkende grootgruttercommercials, de Intratuin, iets met de epiloog van een schrijverscarrière en natuurlijk een warme groet.
Die donkere dagen
Het is een etmaal na de kortste dag en de langste nacht, daags voor kerst en de jaarwisseling. ‘De dagen gaan weer lengen!’, plachten de optimisto’s onder ons te zeggen. En zelfs voor de meest cynische mens is deze overgangsfase er een van reflectie, van bezinning en met een frisse blik het komende jaar bezien, terwijl op de achtergrond Skyradio de meest erbarmelijke kerstliedjes de ether in slingert, om de dag af te sluiten met Home Alone pulptelevee waarbij je om de vijf minuten tranentrekkende grootgruttercommercials door de strot gedouwd krijgt.
Heerlijk!
Ik vind het ondanks mijn enorme aversie tegen de semi-verplichte we-moeten-bij-elkaar-komen-is-gezellig-vreterijen, de volledig hun doel voorbijschietende emo-reclames en de spendeerdrift om zoveel mogelijk meuk onder een gevilde en afzichtelijk versierde boom te leggen een fantastische tijd.
Sprookjesachtig. Terwijl ik door de Intratuin kuier, waan ik me in een zorgeloos winterwonderland, waar de huisjes knus en warm zijn, de mensen elkaar in hun waarde laten en gemoedelijk het leven vieren, de handen warmend aan een vuurkorf. Ja bestemense, de Intratuin, I love it; geef me een warme oliebol met een toef poedersuiker, zet me in de kerstsectie en je hebt geen kind meer aan me.
Duitse kerstmarkten eender. Schenk me liters glühwein, voer me gebakken knoflookchampignons, laat me weg zwijmelen naar lang vervlogen tijden tussen die eeuwenoude, prachtig verlichte gebouwen en kerststalletjes en ik ben als Frans Bauer in de Rivièra Maison.
Tossa
In deze laatste nieuwsbrief van dit jaar ga ik niet het hele jaar analyseren. Dat heb ik al genoeg gedaan. In mijn nieuwsbrieven, op Twitter, op mijn sites, in mijn boeken, of als we elkaar persoonlijk kennen waarschijnlijk ook straight in your face.
Wel wil ik er één moment uitpikken, even kort; de crowdfunding om mijn nieuwste boek Tossa gepubliceerd te krijgen. Want wat een rollercoaster was dat! Er moest verlengd worden, er volgden strafschoppen en toen waren daar de verlossende woorden:
“Hoera! Het project ‘Tjeerd Langstraat – Tossa, dé roman van 2022?’ is geslaagd! Dankzij 199 donaties die samen € 12.795 opleverden voor Tjeerd Langstraat. Superbedankt voor het bijdragen via voordekunst!”
Is het dé roman van 2022 geworden? Neen. Helaas. Ondanks de crowdfunding, ondanks de goede recensies… er zijn slechts 336 boeken de wijde wereld in geslingerd, inclusief weggegeven recensie-exemplaren. Er is geen, géénéén! boekhandel die Tossa inkocht. Een historisch dieptepunt. Van de Mooie Rooie mag ik me dat allemaal niet persoonlijk aantrekken, om 1.001 redenen, het geen totaalfaal noemen, om evenzoveel redenen, maar laten we elkaar geen mietje noemen: dat is het wel.
Kortom… dit stukje prijkt bovenaan mijn auteurssite:
Er bungelt een pen aan de wilgen
Prachtige boom, de treurwilg. Een toonbeeld van sierlijke treurnis, maar ook van melancholische kracht. Van oudsher is de wilg een archetype van verdriet, rust, stilte, verwerking en herwaardering; er kan geen nieuw begin zijn voordat je je shit hebt opgeruimd.
Ook kun je er je spreekwoordelijke pen aan hangen. Als metafoor om te zeggen dat je stopt. Welnu, ik hang voorlopig mijn pen aan de wilgen. Om in stilte mijn verdriet te verwerken, mijn leven te herwaarderen en in alle rust een kersverse start te maken.
[Hier zou een tirade kunnen volgen over de intens corrupte Nederlandse literaire wereld, waar nog altijd een handjevol doodsbange, elkaar in de kont neukende poortwachters boeken en daardoor levens kunnen maken en breken (dixit Pieter Waterdrinker) en meer van zulks, maar ik heb er de puf niet voor. Bovendien ben ik als een roepende in de woestijn; het zou totaal nutteloos zijn.]
Zolang de voorraad strekt zijn de boeken te koop via bol.com en Jalapeño Books.
Dank aan iedereen die mij al die jaren tot steun zijn geweest en die mij hun vertrouwen hebben gegeven.
Doei. Tot ooit. Ab initio!
Stoppen met schrijven, waitwut?!
De fantastische start van Jalapeño Books 5 jaar en meer dan 12 boeken geleden is voor nu piepend en krakend ten einde gekomen. Ooit zal ik weer een boek schrijven en nog steeds sta ik vierkant achter het idee van Jalapeño Books als uitgever met een eerlijker verdienmodel voor de schrijvers onder de Jalapeño paraplu.
Op het moment van schrijven heb ik enkel nog schulden, geen huis meer en de boekverkoop deze feestmaand is hemeltergend slecht. Mijn pogingen de laatste maanden boven te komen drijven zijn mislukt. Het is tijd om de schade op te nemen en mijn shit te gaan fixen.
De teleurstelling, het verdriet, de boosheid, het halsstarrig willen slagen, het metaforische om me heen slaan en schoppen, het gevoel van onrecht, het gevoel tegen een enorme muur aan te lopen, het zwelgen, het is genoeg. Let it go. En niet geheel onbelangrijk: die negativiteit wil en moet ik om gaan zetten in de positieve, optimistische vibe en drive als waarmee ik dit avontuur ooit begon.
Niet voor niets zeg ik ‘voor nu’. Want deze schrijf- en uitgeefstop wil niet zeggen dat ik nooit meer een boek zal schrijven of uitgeven. Dit einde is een nieuw begin. Het is de epiloog om het ene boek mee af te sluiten en de proloog om aan het andere boek te beginnen. Want ooit, wanneer de tijd rijp is en ik weer onbevangen kan schrijven én uitgeven ga ik er weer mee aan de slag. Want ik geloof heilig in het slagen hiervan. Over een jaar. Twee jaar. Tien jaar. Inshallah, only de sterren knows wanneer.
Soms moet je gewoon even van een afstandje naar het geheel kijken.
Dus natuurlijk blijft Jalapeño Books bestaan, de boekverkoop loopt gewoon door. Het zou bovendien echt totale kapitaalvernietiging zijn als ik de resterende voorraad in een vreugdevuur zou flikkeren. (hoewel dat mijn boze en teleurgestelde inborst best een lekker idee lijkt, maar ik ben principieel tegen boekverbrandingen)
De enige schrijverij die je de komende tijd van mij zal zien is deze nieuwsbrief, die blijft met onregelmatige regelmaat verschijnen. Want schrijven is wat ik het liefste doe en het beste kan. Het is me lust en me lefe.
“Is er eigenlijk een Plan B, Tjeerd?”
Nope. Tuurlijk niet.
Bedankt!
Rest mij nog iedereen te bedanken die mij hebben gesteund, zowel financieel als mentaal. Want laten we wel wezen… dat er zoveel mensen in je geloven en je het beste gunnen, is heel bijzonder. Die dankbaarheid hoop ik genoeg te laten zien, te laten voelen, want het wordt gezien, echt. Mijn dankbaarheid aan jullie die vierkant achter me staan is ook moeilijk in woorden uit te drukken. (daarom is deze nieuwsbrief waarschijnlijk ook weer zo teringlang)
DANK!
Lieve mensen, geniet de komende periode van de mensen, dieren en natuur om je heen, probeer je zorgen even van je af te zetten en laten we 2023 een mooier en beter jaar maken. Ik ga er mijn best voor doen.
Dikke klapzoen,
Tjeerd
Doneren
Wil je meer van dit soort Brainfarts lezen? En denk je “ik gun die gozer wel een paar eurootjes zodat hij zijn schrijfsels blijft delen”. Dan kun je betalend lid worden en voorzie je mij van een beetje schrijvend bestaansrecht!
Subscribe hieronder, kies voor een maandabonnement, jaarabonnement (17% korting!) of sponsorship en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Eenmalig doneren kan hier of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts.
Mijn dank is groot en oneindig!
